Sot në mëngjes, në qendër të qytetit, teksa fika makinën e u nisa drejt lokalit “Shtëpia 1821”, për të pirë kafen, pa hedhur ende hapat e parë mbi trotuar, u gjenda përballë me një mikun tim arsimtar;… kishim kohë pa u takuar. !
U përsndetem me njëri-tjetrin, m’u duk disi i mërzitur ndaj edhe pa e zgjatur, i hodha dorën mbi sup dhe e ftova për të pirë një kafe së bashku !
- Sikur ta lemë për ndonjë ditë tjëter,- më përgjigjet ai, – sepse po më afron ora për t’u paraqitur në shkollë!
- Po ju pushime, jini, i them…hajde mos ma prish !
Ai ngriti kokën e m’u kthye ; – ndaj ne arsimtarëve, drejtoresha është ekstremisht e rreptë, ndaj nxënësve ndryshon qindpërqind, madje na qorton vazhdimisht që të jemi sa më tolerant… edhe nëse s’vijnë me ditë të tëra, mungesat t’ua fshijmë! - Po ti mua më gjete për të bërë humor që me mëngjes – i them !
- Jo sinqerisht-më përgjigjet ai, si i zënë në faj !
E ashtu duke ecur drej lokalit ai vazhdoi të më rrëfejë brengën e tij;-ngela një nxënës këtë vit, që jo vetëm se ishte tapë topi, por edhe që s’vinte fare në mësim… dhe e di se si reagoi drejtoresha ?!
-… më bëri qepaze !?
Sipas saj; – ” humbja” e një nxënësi, do të thotë të mbyllim shkollën me duart tona… ç’ka do të thotë, që edhe ajo të mos jetë më drejtoreshë !
Ç’ti thosha më tej mikut tim…brenga e tij është thjesht pasojë e ditëve të zeza që përjeton shkolla jonë në përgjithësi…edhe pse reklamat për arsimin, aktualisht, janë të stilit frenetik !
Shënim; subjekti i statusit tim është ngjarje e vërtetë nga një shkollë në mes të qytetit të arsimit …dikur model!
Shkruan Muharrem Meko