Të notosh i vetëm në agim në një liqen të madh dhe të shohësh në breg dy desh që përplasen me njëri-tjetrin përballë kopesë është ëndërr, nëse jo si Fellini. Të shikosh nga liqeni një fermer të vjetër që shkon në punë me gomarin e tij është po aq interesante. Megjithatë, unë i pashë vërtet këto skena nga ujërat e liqenit të Ohrit në Lin, një fshat simpatik në anën shqiptare.
Lin ndodhet në një rrip toke prej rreth 1.5 km në anën veriore të gadishullit liqenor homonim. Liqeni i Ohrit ndahet nga Shqipëria dhe Maqedonia e Veriut, Lini ndodhet pak kilometra larg kufirit maqedonas. Rrallëherë kam parë një autenticitet dhe bukuri të tillë në një fshat, megjithëse të përzier me shëmti të vogla moderne në beton e të ngjashme. Besoj se edhe miku im i dashur Franco Arminio do ta kishte të vështirë ta përshkruante këtë vend me rreth 650 shpirtra, për shkak të alternimit skizofrenik të mrekullive befasuese dhe shëmtisë së vogël konstruktive të pakuptimtë.
Më bën përshtypje të shoh kaq shumë kujdes në çdo ballkon të vetëm me lule shumëngjyrëshe të ndërthurura në rreshtat e hardhive për të dekoruar peizazhin fantastik të liqenit.

Nga ana tjetër, jam i zhgënjyer kur shoh abuzime të vogla dhe të rralla ndërtimi me shtylla të vogla nga të cilat ende dalin shufrat përforcuese të betonit. Shtëpitë e ndërtuara me gurë, në mënyrë artizanale, herë-herë të përforcuara me çarçafë të shkurtër druri, janë të habitshme. Dikush është pozitivisht i emocionuar kur vëren bukurinë dhe qetësinë e mjedisit të liqenit si në perëndimin e diellit ashtu edhe në lindjen e diellit.

Agimi nuk ka asnjë të barabartë nga shtëpitë me tarraca të restorantit të hotel “Leza”, i vetmi hotel i pranishëm me ngjyra që priren drejt garshisë, ndërsa perëndimi i diellit arrin maja ekstreme kromatike nga hapësira e vogël përballë bujtinave “Rosa”- restorant me vëmendje të madhe ndaj detajeve të lules në tarracën e vogël të dyfishtë me pamje nga deti.Kërcitja e rosave të egra dhe thëllëzave përzihet me disa gjela të izoluar, për pjesën tjetër është heshtje dhe gëzim, gëzim i vërtetë i të jetuarit, ndoshta duke notuar në ujërat e kristalta të këtij liqeni ose thjesht duke ngulur sytë në horizont duke shijuar një të gatuar me mjeshtëri. trofta.

Ecja në rrugët e fshatit të kthjellët është e lezetshme; rrugicat e vogla të gjitha ose pothuajse të gjitha të çojnë në fusha të pakta natyrore ose gjysmë artificiale në liqen. Pak varka, të gjitha të veshura me hekur me ngjyra të ndezura, ofrojnë mundësinë e peshkimit.

Para rënies së regjimit socialist shqiptar, pozicioni kufitar i Linit e kishte izoluar më tej fshatin dhe peshkimi nuk ishte zhvilluar siç duhet.
Autoritetet e Tiranës të asaj kohe i trembeshin arratisjes së vendasve në Jugosllavinë e atëhershme, padyshim më të lirë dhe më dinamik. Pra, popullsia vendase është më e përkushtuar ndaj bujqësisë me një prodhim të mirë të verës, frutave dhe perimeve të stinës si dhe kultivimit të deleve.
Hardhia triumfon jo vetëm si kulturë, por edhe si element dekorativ pranë shtëpive dhe buzë liqenit. Ndonjëherë është e pabesueshme të vërehet se sa afër janë hardhitë me kallamishtet e liqenit. Është aspekti antropologjik ai që bie më shumë në sy, shumë gra të moshuara dhe të moshës së mesme ende vishen në mënyrë tradicionale me rroba të errëta dhe shami-mbulesa; duket se kthehet në vitet ’50 dhe ’60 duke parë zonjat që mblidhen jashtë shtëpive të tyre për t’u socializuar dhe komunikuar dhe akoma më shumë shoh shumë djem dhe fëmijë duke luajtur futboll në rrugë, madje disa prej tyre më ftojnë të shkelmoj disa pavarësisht nga e keqja ime. gjurit.
Në distancë të barabartë nga kufijtë e rrugës kryesore dalin xhamia e vogël dhe kisha ortodokse autoqefale; të dyja të rindërtuara në fillim të viteve ’90 pas rënies së regjimit socialist. Në mënyrë kategorike lartësia e minares korrespondon saktësisht me atë të kambanores kokete me shumë dritare progresive të kishës ortodokse.

Popullsia është e ndarë në mënyrë të barabartë, por të gjithë ndihen thellësisht laik, aq sa martesat e përziera janë të panumërta. Nga ana tjetër, të gjithë flasin një dialekt me elemente të përziera maqedonase dhe shqipe.
Të zotët e shtëpive janë shumë të sjellshëm dhe të gjithë më ftojnë të fotografoj tarracat e tyre të mrekullueshme me lule që janë “shpërthyese” në përmasa dhe ngjyra, të afta të krijojnë një tërësi skenografike unike. Një fermer që flet pak gjermanisht ishte shumë i gatshëm të më lejonte të fotografoja gomarin me të cilin ai shkoi në pazar. Në vend të kësaj, disa fermerë më japin, nga zemra, një kungull i njomë shumë organik.



Gadishulli i vogël dominohet nga rrënojat e një bazilike të hershme të krishterë, një nga 365 kishat dhe manastiret e pranishme përgjatë gjithë perimetrit të liqenit të Ohrit. Në vend janë gjetur mozaikë të rëndësishëm të hershëm të krishterë me kafshë dhe figura antropomorfe.
Panorama nga maja e bazilikës është e mrekullueshme dhe praktikisht lejon një pamje 360° të liqenit të madh të Ohrit; përballë, në anën maqedonase, shihet qartë qyteti i Ohrit, i shenjtë për të gjithë ortodoksët si vend studimi dhe lutjeje për shenjtorët Kiril dhe Metodi, si dhe vendlindja e vërtetë e alfabetit cirilik. alfabeti i shkrimeve të shenjta kristiane-ortodokse.

Një qen “Sofie” më shoqëron në rrënojat e bazilikës së hershme të krishterë, një shoqëruese besnike ndoshta e stërvitur nga zonja Rosa Bicjie që menaxhon B&B me të njëjtin emër.
Është vetëm e fundit nga shumë surpriza të këndshme. Lini ia vlen të jetohet më shumë sesa të vizitohet, qoftë edhe për vetëm dy ditë. Rrallëherë kam pasur ndjesi qetësie dhe mirëqenieje pasi në këtë vend dhe mbi të gjitha koha kalon më ngadalë këtu në Lin se gjetkë.
Shkruar nga Eugenio Lorezano