Manat e zeza (Lat. Morus nigra) janë veçanërisht shumë të përhapura ne dy fshatra Drenovë dhe Boboshticë.
Nuk ka vend tjetër në Shqipëri që te jetë aq i lidhur me manin e zi, sa janë banorët e Drenovës dhe të Boboshticës dhe kjo është një gjë interesante.
Pse si, qysh dhe kur, ky lloj mani është aq i dashur për këto fshatra është një enigmë. Për këtë gjë, nuk ka patur asnjëherë një studim shpjegues, shkencor, të thellë dhe bindës, por vetëm supozohet.
Sidoqoftë, nga ana botanike mani i zi është një specie që origjinën e ka nga Azia perëndimore,
Kaukazi, Armenia Irani, etj, dhe në Evropё ёshtё introduktuar dhe kultivuar fillimisht në Mesdhe, qysh
në kohët antike.
Mani i zi është një bimë dhe ka heksaploide
me një numër shumë të madh të kromozomeve, është bimë monoike, vetë fekonduese, lulëzon në
pranverë dhe krijon fruta deri 25mm.
Mani i zi arrin lartësinë deri 20m dhe sipas literaturës jeton deri në 200 vjet por, disa burime thonë se mund të jetojë edhe deri në 500 vjet.
Në Drenovë dhe Boboshticë, këto shifra duket se nuk qëndrojnë mbasi manat aty, duken se janë shumë, shumë të vjetra, ndoshta qysh para sundimit turk.
Sidoqoftë ky fakt kërkon studime. Një
burim i vitit 1888 që përshkruan manat e Drenovës dhe të Boboshticës i konsideron ato që atëhere si: “Mana të vjetra me fruta të kuqe në ngjyrë mellani, prej nga banorët prodhojnë një pije alkolike (raki) me vlerë… “
Manat e Drenovës dhe Boboshticës kanë qënë shumë të dashura edhe për piktorin Vangjush Mio i
cili, peisazhin e tyre e ka hedhur në telaro disa herë.
Mani i zi, me ngjyrën e vet te kuqe gjak të frutit, përmëndet edhe në mithet e botës së lashtë, madje
në një idil dashurie shumë të bukur.