Mësova se paska vizitonjës, që s’e kanë për gjë të mbathin fshesë e farashkë për të pastruar qytetin ku ndodhen aktualisht, e që s’u bëjnë bisht organizimeve vullnetare lokale. Pashë çmosin që bën njeriu për ta lënë pakëz më mirë se ç’e gjeti gjënë. Që edhe për 4 orë me bé mund të bëhet xheç.
Pashë sy kuriozë, perceptova buzëqeshje mëshironjëse dhe veshët më zunë pëshpëshe bjerraditësish dhe kalimtarësh, që shkëmbeheshin me ne, 15 vullnetarët e 6 shteteve, të marrosur pas mbledhjes së qeseve, shisheve, tapkave, lepitkave, të cilave u bëjnë shoqëri letrat, shamitë, kutitë, çakmakët, prezervativët, bishtat e cigareve, kukullat pa zot dhe gjithfarë mbetjesh që nuk hidhen nëpër koshat e plehrave- për të përfunduar pasandaj në landfill- por banojnë buzë parmaqeve, nëpër trotuare, midis barit, pranë pusetave, në rrënjët e pemëve, etj.
Pëshpëshet më mbizotëronjëse ishin ato habitore-turpëroret-ma non troppo- se u dashkan ardhur këta nga jashtë të na pastrojnë shpinë. Këto pasoheshin nga pyetjet në ishim punonjës Bashkie dhe se kush na paguante. Kur u thoshim se jemi vullnetarë në këtë sipërmarrje pastrimi, nuk ngurronin të na inkurajonin e të shanin ata të Bashkisë që nuk vënë kosha. Kur i pyesja nëse kishin denjuar ndonjëherë të bënin kërkesë për kosha më thoshin jo. Kur u përmendja faktin që ka rrugë me kosha ku sërish gjen plehra andej-këtej, thoshin që e ka fajin shkolla dhe më kujtonin shkartisjen nga frika e ligjit dhe ç’qenë mesomoshë e lart më sillnin shembuj nga koha e para ’90-s.
Kur i thashë një gruaje që po shiste peshk, arkën e të cilëve e kishte mú përbri një peme plot e përplot me qeskëza e bishta cigaresh, se a nuk mendonte se do kishte më shumë klientë nëse mjedisin do ta kishte të pastër, ma ktheu që ja e pastrove ti sot, nesër më keq është. E prapëseprapë mu duk se edhe ata që të prisnin me trajtën bashkëkohore të përshëndetjes “ne s’bëhemi” seç kishin 1 dyshim kur e thoshin këtë fjalë. #korcacleansweep