Letërsia shqipe nuk ka humbur asgjë me vdekjen e Ismail Kadaresë: familjarët kanë humbur babain dhe bashkëshortin, atyre u takojnë ngushëllimet. Letërsia shqipe nuk ka humbur asgjë: ajo ka repertorin e veprës së tij, me të cilën është pasuruar dhe begatuar në regjistra stilistikë, poetikë e filozofikë. Koha si redaktore e pamëshirë dhe e paanshme, do t’i japë me kohë vendin e saktë e të padyshimtë gjithë universit letrar të Kadaresë.
Mendoj se një pjesë e veprës së tij, – ajo që është shkruar si taksë e Karontit ideologjik për të mbijetuar, – me kohë ka rënë, që para shuarjes së shkrimtarit, dhe paraqet veçse një dokument të konjukturës ideologjike. Gjithësesi thelbi i opusit letrar të Kadaresë, veprat e tij më të mira, do të kenë jetëgjatësi dhe do të lexohen gjithmonë falë vokacionit artistik e stilistik.
E kam parë Kadarenë gjithmonë si shkrimtar, pa e përzier me matricat jashtëletrare, të pasioneve dhe inateve njerëzore dhe kam qenë gjithmonë i qëndrueshëm në këtë mendim. Tani që Kadareja njeri s’është më, e theksoj dhe më fort: Kadareja ndoshta shumë njerëzve nuk u duhet, për shumëkënd (gjithsesi pakicë) është dhe i urryer, por për letërsinë, më përveçmas, për letërsinë shqipe, ai është një ndër mishërimet e shkrimit letrar, përmes të cilit gjuha mbahet gjallë. Për mua Kadareja përfaqëson gjuhë, tekst dhe shkrim, – gjëja më thelbësore që përbën zemrën e repertorit letrar të një letërsie. Në këtë pikëpamje jetëgjatë dhe të përhershme – Kadareja, përtej pasioneve njerëzore, i duhet Letërsisë Shqipe: ajo asgjë nuk ka humbur, sepse ka veprën e tij, të cilës do t’i gjejë me kohë vendin e vet të paluajtshëm.
Ngushëllime të sinqerta familjes, lexuesve dhe miqve!