Vetëm 3 km larg Korçës, në Bulgarec jeton Bajame Bekolli. E vetme në jetë, fëmijët e kanë braktisur, sot nuk mori lule për 8 Mars. Në fakt, nuk donte lule. Donte bukë.
Racioni per të sot ishte buka me presh. Asgjë tjetër. Lotët dukej që ishin tharë në fytyrë. Dritat dhe uji i ishin prerë, nuk kishte lek të paguante.
A te solli dikush lule sot o nënë?
-Asnjë bir i nënës, edhe çupa erdhi duarbosh. Asnjë lule nuk solli, të thoshte “Gëzuar 8 Marsin”. Këtë ditë të mallkuar.
Pse e mallkuar?
-Kam vite që nuk e festoj. Vite që nuk hyn njeri ne portë, të më urojë. Mos me sjellin lule, po veç të hyjnë t’i shoh.
Çfarë dhuratë do sot, se ta sjell unë ty?
-Bukë. Se presh kam. Veç bukë, se me vjen zor te shkoj ne dyqan. Kam borxhe.
Lere bukën, po me thuaj, çfarë të haet diçka tjetër?
-Asgjë tjetër. Mirë jam. Veç me sill buke ta kem për nesër.
A mund të të përqafoj?
-Jo bir, se të bëj pis. Unë kam ditë që nuk lahem. Vjen një plakë, një shoqe, e më ndihmon. As lek për sapun nuk kam
E përqafova, se mu duk si gjyshja ime. E përqafova fort. Po qante, por nuk doja ta shihja në fytyrë. I thaheshin shpejt lotët. E di e shkreta plakë, se sot e mori një urim, por nesër, nesër prap bukë me presh do hajë…
