Aleko Ballauri
Unë e kam njohur fëmijë, ndoshta që në hapat e para. Aty në sokakët e Korçës, në rrugen që del tek ish-pallati i Kulturës në Korçë (sot bashkia), në mos gaboj quhej Evanthi Dvorani, aty ndodhet E MADHJA SHTËPI E BALLAURËVE.
Shtëpia e një prej familjeve më fisnike dhe themeluese të Korcës, Voskopojarë të zbritur në qytet përpara 1900.
Në një shtepi e lartë, më ë larta në lagje, kishte një hyrje me dy porta. Tek njëra hyrje jetonin djemtë e Vasil Ballaurit, njëri prej tyre ishte i madhi, profesor Alekoja, po aty jetonte dhe shkencëtari korcar Ilia Ilia V-Ballauri dhe Dimitraq Ballauri, babi i shokut tim të fëmijerisë Evas Ballauri.
Në atë oborr shtëpie shkonim shpesh për pëllumbat e babait të Evasit (bashkë me babain tim Emilin ishin të apasionuar pas tyre), apo luanim në qilarin e tij. Evasi mblidhte vegla ustallaresh që fëmijë.
Në fakt qejfi më i madh dhe i veçantë ishte në dy vende të tjera. Tek xhaxhi Ilka se kishte një televizor të vogel me ngjyra, dhe unë më shumë qejf ndoshta deri në bezdisje shkoja dhe tek Xhaxhi Lekoja, aty kishte një tjetër “secret”.
Aleko Ballauri, ishte jo vetem profesor, por edhe poet përkthyes, polyglot, intelektual dhe qytetar i një tjetër kalibri. Ai kishte një të veçantë ai ishte një filatelist i rrallë.
Kishte pulla nga më të bukurrat dhe të rrallat që mund të ekzistojnë.
Sa herë shkonim me Evasin nuk përtonte të na i tregonte, unë nuk mbaj mënd në ato dhjetra herë të kem parë dy herë të njëjtat pulla. Në Korcë u thoshim pulla të rënda atyre të rrallave. Shikonim me goje hapur pulla trekëndëshe, ne i quanim trekënçka. DIsa me Lule që mbante xhaxhi Lekoja I kam edhe sot pas kaq dekadash në memorie.
Aleko Ballauri ishte një njeri që i ruante me shumë dashuri ato pulla dhe shpesh na i tregonte dhe ne, na falte gjithmonë ndonjë pulle që ne e quanim te rëndë, shpesh i coja ndonjë libër ku mbaja ndonjë pullë, ishin në shtëpi i mbante babai im, i tregoja si i fusja në libra. E në fakt thoshte që libri duhej lexuar jo vetëm për pullat. Në fakt fëmijëria jonë më pas ndryshimet bënë që një pjesë e tyre nuk dihet ku janë, disa i humbëm si çamarokë, disa u falën….
Por sa herë shoh pulla këtu në Gjermani, pasi duhet shpesh të përdorësh postën, kujtoj profesorin e urtë, të mirin Aleko Ballauri. Njeriun që do e kujtoj gjithmonë pasi më kultivonte një pasion për dicka të rrallë sic është filatelia.
Aleko Ballauri tashmë është me engjejt, por nga pas ai ka lënë një emër të vyer për Korcën, me vlerat e tij qytetare, intelektuale si një njeri i rrallë në cdo segment të shoqerisë ku ai ka dhënë kontriburin e tij. Unë sdo e harroj kurrë profesorin tim të filatelisë dhe jam i nderuar që sado pak kohë në këtë jetë e kam kaluar edhe unë duke parë pullat e tij.
