V E I P I N U K K A K R I Z Ë
– O vlla, ka ndonjë vend ku hahet mirë në Orikum?
– Po vlla. Te Veipi. Ja futu këtu djathtas.
Veipi është një restorant i vogël, i ulët, tip taverne, nga ato të thjeshtat pa salltanete por parkingun para e ka të bollshëm.
Futemi brenda. Nuk ka asnjë tavolinë bosh. Ndërkohë që ne rrotullohemi, para se të marrim rrugën për jashtë, vjen një djalë i vogël.
– Mos ikni. Ja, po lirohet ajo tavolina atje. (Një në dorë: shërbimi).
Ulemi. Tavolina jonë është plot me mbetjet e atyre që ishin para nesh. Ndërkohë djali i vogël vjen dhe pasi na le në dorë nga një menu, pastron tavolinën rrufe.
Menuja ka çmime që nuk janë më normale as për lokalet e lagjes e jo më për një qytet sidoqoftë turistik. (Dy në dorë: çmimet). Por ama, me ushqimin nuk bëhet shaka, të paktën si shije sepse cilësinë nuk kemi ku ta vërtetojmë.
Veipi ka 45 vjet që punon kuzhinier. Ia di mirë jo vetëm zanatit por edhe rregullave të tregut dhe psikologjisë njerëzore. Ai ofron këto çmime sepse synon klientelën familjare dhe e di që kjo klientelë nuk mund të përballojë çmime më të larta. Prandaj dhe e kanë gjetur gjuhën me njëri-tjetrin.
Prandaj te Veipi nuk ka krizë.
Restoranti është plot me të huaj. Sigurisht ata janë si “qen me erë” kur bëhet fjalë për mirë dhe lirë. Hyjnë e dalin, duke mos i lënë asnjë minutë tavolinat bosh. Por edhe shqiptarë ka plot. Edhe ata kanë gjetur atë që u përshtatet.
Ja për shembull ne nuk e dinim Veipin. Por s’mund t’i njohim të gjithë, sepse Shqipëria ka shumë Veipë që ia kalojnë gjithë strategjive të turizmit, investimeve luksoze dhe dantellave të kota me të cilat kemi hallakatur tregun turistik, duke e çoroditur fare raportin kërkesë-ofertë, dhe rezultatet po duken sheshit.
Kush gjen ekuilibrin e duhur, nuk ka pse të rrëzohet. Besojini përvojës së më të vjetërve.
