LETRAT JASHTË ZARFIT
Ajo qytezë ishte kaq e qetë dhe me njerëz kaq të dashur sa kushdo që shkonte për punë a i binte rruga andej pandehte se atje jetonte një familje. Të shumtë në numër për këtë emërtim,por kaq të afërt e të respektuar me njëri-tjetrin sa vërtet ngjanin si degët e një fisi. Nuk kishte atje sherre,grindje,debate. Edhe në rrugë flitej me zë të ulët e fjalët respektuese ndaj njëri-tjetrit mbizotëronin. Mes këtij mjedisi po shkonte në punë Telo,përgjegjësi i postës. Përshëndetej me kalimtarët,buzëqeshte deri sa hapi derën e zyrës. Kuptohej që kjo postë qe si një agjenci e vogël. Veç Telos aty punonte dhe Irfani,shpërndarësi i letrave e i dokumentave. As pastruese nuk kishin në organikë. Zyrës i jepte një fshesë e një leckë të shtunave herë gruaja e Telos,herë gruaja e Irfanit. Por ky mëngjes do e zinte Telon keq,shumë keq.
-Na kanë vjedhur trajstën e letrave që do nisnim dhe trajstën me letrat që solli mbrëmë makina e postës,o shef,-i dha gjëmën Irfani.
Telo u mbajt te dera,u ul ngadalë dhe po i rrukulliseshin mendimet si ato gështenjat që poqi dje në tiganin me vrima e në vend t’i derdhte në pjatat mbi tavolinë u pengua te cepi i saj dhe iu rrukullisën kokrrat në parketin e dhomës së ndenjes. Të lajmëronte policinë pati ngurim,do thoshin,kjo qenka postë leshi,ua vidhkan letrat e popullit. Të lajmëronte qendrën e mendonte fatale,mbase e pushonin. Futi kokën mes duarve e nisi të lutej. Nuk qe dhe aq besimtar,por atë çast po i premtonte zotit se nuk do linte asnjë ceremoni në kishë a në xhami pa qënë i pranishëm. Në këtë furtunë mendimesh trokiti dera. Nuk arriti të thoshte hyrë se një mesoburrë u shfaq para. U tremb Telo,mos qe nga ata që priste ndonjë letër e do të bënte pyetjen fatale,a ma jepni tani se kam ditë që e pres! Por jo,qe krejt e kundërta. Mesoburri mbante në dorë bash dy trajstat e postës. Ato që i kishin vjedhur në mëngjes.
-I gjeta te dera e hotelit të qytetit,-tha ai.-Do i ketë harruar atje shoferi i postës. Ka pirë kafe a ndonjë raki dhe ja si bëhet e keqja. Po shyqyr që sipër kanë logon e postës e nuk humbasin.
I la mbi tavolinë dhe iku. Atë çast Telo e Irfani u përqafuan,u bënë njësh,u lidhën me njëri- tjetrin si ato gërshtetat e Marjetës,vajzës së butikut ngjitur me postën. Në këtë ngazëllim mbushur me lot gëzimi hapën trajstat. Që t’i sistemonin e t’i shpërndanin sa më parë. Por e keqja që u erdhi në sabah nuk po u ndahej. Letrat qenë brenda,por sa u shtrinë mbi tavolinë u pa çudia. Të gjitha ishin pa zarfa. Një grumbull fletësh të shkruara me stilolaps,me laps,makinë shkrimi,kompjuter,por pa zarfa. Siç duket ai që i përlau qe manjak pullash,i duheshin veç ato. U tmerruan. Më mirë mos t’i kishin gjetur se tani do gjendeshin para akuzës,kishin hapur letrat dhe i kishin lexuar. Pra qe prekur privatësia e qytetarëve. Sërish Telo futi kokën mes duarve. Tani donte të qante dhe të qante me dënesë.
-Po ne zarfa mund të blemë në çdo kancelari,-i tha Irfani.-Fusim letrat brenda dhe ua çojmë njerëzve në shtëpia.
Telo nuk i vuri rëndësi,por pas ca sekondash nuk iu duk kaq pa vlerë. Veçse doli para vështirësia e parë.
-Po ne s’kemi adresat dhe emrat e njerëzve,o Irfan!
-Po ne i njohim gjithë banorët,o shef!
Kështu nisën të lexojnë letrat. Filloi Telo:
-E dashur mama. Boll ndenje në Londër,u bë viti,ndaj eja se po të presin nipi Erion dhe mbesa Ola….Qenka Bujari që ia dërgon mamasë. Shënoje,na zarfin!
Sa mbaruan me letrën e parë mori Irfani një letër nga tavolina:
-E dashur Meri. Të kam thënë që do e divorcoj gruan për ty,por duro edhe ca. Akoma je në muajin e dytë të shtatzanisë…
Nuk vazhdoi më se bashkë me Telon bërtitën në një zë:
-Ua,Goni,regjisori i teatrit!
E kishin parë shpesh me Merin,por nuk besonin se ishin në një lidhje. Kaq u desh e të dy ia nisën fjalëve të bukura për Ollgën,të shoqen e regjisorit. Apo s’është e bukur,e sjellshme,e qetë,mësuese shembullore…Por detyra ua donte ta nisnin letrën. Vunë emrat mbi zarf dhe kapën një letër tjetër mbi tavolinë. E kishte rradhën Telo:
-I dashur baba,po të shkruaj me turp,jam në burg në Spanjë. Ashtu më shkoi jeta. Nuk të dëgjova…
Telo nuk e vazhdoi më. Është Ladi,ai djalë aq i mirë. Gati po lotonte. Po Irfani nuk e la zhytyr në këtë oqean emocioni. Filloi me letrën tjetër:
-Zoti komisar,dua të bëj një denoncim. Bajrami çdo ditë fut te lokali i vet dy vajza të mitura e i përdor si prostituta. Por me klientë nga qytetet e tjera. Jam Zyhdiu,por anonim të lutem.
Ngelën pa mend Telo dhe Irfani. Përballë njëri-tjetrit me sy të shqyer gati si të zalisur. Te lokali i Bajramit pinin kafe çdo ditë. Atje i bënin dhe festat e gëzimet familjare. Iu hidhërua pështyma,nuk dinin në gëlltitej e pështyhej vreri. Më tej lexuan gëzime,hidhërime dhe çudira plot. Si dhe shpifje marifete. Lexo e turbullohu,lexo e gëzohu,lexo e merr veten me shpulla nga habia. Kulmi ishte letra e fundit. E dërgonte Sofia,më e moshuara e qytetit,që ishte bërë stërgjyshe para shumë e shumë viteve. Kërkonte nga bashkia të ndërhynte te një sherr i madh mes bijve e bijave të saj. Donin ta merrnin të gjithë në shtëpitë e tyre e kjo i lutej kryetarit të bashkisë që të bënte një grafik me vulë e firmë se kush do e mbante ndryshe do bëhej gjaku gjer në gju në fisin e saj.
-Fat që e mbyllëm me Sofinë,me këtë letër gazplotë,-tha Telo e sërish futi kokën mes duarve. Po mendonte shumë,më mirë po reflektonte shumë. Si ndodhi që brenda një dite në trurin e tij u shpartallua ai qytet aq i qetë,aq i dashur,aq i mirë. Sikur na ra një tërmet psikopatik,i dha karar vetes. Pastaj u kthye nga Irfani. Pa që letrat ai i kishte rregulluar të gjitha. Brenda zarfave dhe me adresa të plota sipër. Po bëhej gati t’i shpërndante.
-Si na ndodhi kështu,o Irfan? Ku shkoi ai qyteti që rronim aq të lumtur?
Irfani si për ta qetësuar foli kot,por jo aq kot:
-Po qyteti është si moti,o shef!
-Si qenka si moti?
-Po ja ka ditë me diell,por ka edhe ditë me re. Ka edhe ditë me shi,ditë me dëborë,me rrebeshe. Se jetë është kjo e uruar,nuk është libër që e shkruan si të duash.
Dhe iku me çantën dingaz me letra futur nëpër zarfa. Po në sekondë u kthye. Për të thënë:
-Ka dhe çaste kur bije shi me diell njëkohësisht. E kemi provuar,apo jo?!
Kërceu mbi biçikletë Irfani dhe fluturoi rrugëve të qytetit duke fishkëllyer.
