Ky është Zija Selko nga fshati Pikupat i Pogradecit, 53 vjecari i cili prej 27 vitesh punon si elektricist. Zijai është nga ata zanatacinjntë e pakët që punën që bën e ka pasion dhe sic thotë ai nuk ankohet asnjëherë se lodhet. Ai tregon se të punosh elektricist është sa e vështirë aq edhe e bukur, e vështirë sidomos kur kushtet atmosferike janë të ftohta dhe me dëborë ndërs e bukur kur arrin rezultatet në kohë dhe merr vlerësimet e njerzve.
“Unë kam 27 vite punë si elektricisht, si fillim kam punuar në minierën e Gurit të Kuq më pas i jam bashkuar OSHEE Pogradec. Kam mbaruar shkollën profesionale “Demir Progëri” në Korcë një nga shkollat më të mira. Puna ime është pasion, me dëshirë dhe unë nuk di të ankohem apo të them se u lodha.
Periudha e dimrit është një nga më të vështirat për këtë sektor, pasi janë të detyruar të punojnë mes borës dhe të ftohtit, edhe pse dimrat nuk janë më aq të ashpër sa vite më parë sërish të ecesh mes për mes borës në këmbë për të rregulluar defektet është një sfidë e madhe, por për Zijain e përballueshme.
“Periudha e dimritme dëborë dhe ngrica është periudha më e vështirë dhe e rrezikshme. Po ne si grup elektricistësh, pasi unë punoj bashkë me kolegë të tjerë ja kemi dalë me sukses. Ka raste që ne punojmë për ditë të tëra pa pushim për të rikthyer elektricitetin në banesa. Kjo është një punë që duhet bërë me duart pa dorashka sidomos në dimër, pasi ato të pengojnë. Pra mund të jetë shumë ftohtë por ne ja bëjmë ballë dhe duhet të punojmë për të riparuar defektet. Këto ditë ne jemi për ballur edhe me lartësi të madhe bore, këtë javë që kaloi kemi ecur mes borës mbi 60 cm për të gjetur defektet.”
53 vjecari tregon se nuk kanë munguar edhe rastet që nuk kthehen në shtëpi, ai kujton se si disa vite më parë ka fjetur 2 net në një fshat tek banorët e zonës pasi defekti ishte i rëndë dhe nga ana tjetër banorët ju hapin derën për ti mbajtur.
Ka qenë një rast neë Mokër, rast tepër i vështirë para disa vitesh. Kemi punuar dy ditë e dy netë atje dhe nuk mund të ktheheshim në shtëpi. Por banorët na hapën derën dhe na mbajtën në shtëpinë e tyre. Mbaj mend që punonim nën temperature -18 gradë dhe banorët gjithmonë na ndihmonin me cfarë të mundnin dhe kam kuptuar që pa ndihmën e banorëve në rastet e avarive të rënda puna nuk është aq e lehtë”.
Vazhdimësinë e këtij zanati tek brezat 53 vjecari e sheh të vështirë, ai thotë se janë tepër të pakët ata që ë bëjnë këtë punë me pasion pasi zgjedhin të largohen, por shkon më tej kur thotë se nuk ka më mirë se të punosh në vendin tënd.
“Shoh që të rinjtë nuk kanë shumë dëshirë për ta bërë këtë punë, shikojnë të ikin jashtë shtetit për kushte të tjera jetese. Por nuk ka më mirë se në vendin tënd, të punosh këtu, të jesh pranë familjes dhe të marrësh kënaqësine e vlerësimeve të njerzve.”
Në të ftohtë, shi e dëborë Zijai thotë se nuk bën përshtypje porse do të vijojë të bëjë me pasion punën që ka marrë përsipër të realizojë, të mbirmbajë dhe rregullojë defektet e sistemit e