Në këtë mëngjes të zakonshëm të së martës, mes vargut të gjatë të makinave dhe rrëmujës së njerëzve që ecin pa pushim, nga ballkoni i shtëpisë sime, syri më kapi një burrë të moshuar. Ai kishte një dridhje të pazakontë në trup dhe ecte me hapa të ngadaltë, ndërsa përpiqej të kalonte rrugën nga njëra anë në tjetrën.
Në atë çast, një i ri që ndodhej në një makinë ndaloi, doli prej saj dhe iu afrua të moshuarit. I zgjati krahun për ta ndihmuar dhe e kaloi me kujdes në anën tjetër të rrugës. Por nuk mbaroi me kaq. Ai nxori nga portofoli një kartëmonedhë, të cilën ia vendosi në xhep me një ndjeshmëri të admirueshme. Më pas u kthye në makinën e tij, duke e vështruar nga larg burrin e moshuar.
Sa krenare u ndjeva për këtë gjest të thjeshtë në pamje të parë, por madhështor në thelb. Nëse secili prej nesh do të bënte çdo ditë nga një veprim të vogël, por të mbushur me dashuri të madhe, bota do të ishte një vend më i ndjeshëm e më njerëzor. Sa të lumtur dhe krenarë do të ndiheshin prindërit e atij të riu, për një bir të rritur me ndjenjën e thjeshtësisë dhe të humanizmit të vërtetë.
Nuk e di se kush ishin, as i moshuari, as i riu. Për mua mbetën dy të panjohur mes turmës së madhe dhe të zhurmshme. Por, mbi të gjitha, ishin dy njerëz që më kujtuan se, nëse vërtet duam, kjo botë mund të bëhet pak më e butë, më e dhembshur dhe më e bukur për t’u jetuar.
