Babë e bir, shitës të lajthive dhe dinjitetit
Teksa ngjitja Qafë Plloçën, në anë të rrugës, duke rrezikuar të përplaseshin, babë e bir kishin nxjerrë qese me lajthi, si për t’i reklamuar me dy fytyra të skuqura nga dielli e temperaturat e larta.
Hap krahun, vjen me vrap djali i vogël, sikur po shkonte të ngrinte një trofe.
“Kemi lajthi të mira, të buta kemi dhe arra. Çfarë do?”
-Lajthi dua. Sa kushtojne?
“1 mijë e 5 qind”
-Mirë, ma jep.
I jap një 2 mijë lekshe, duke tentuar të largohem, i fut marshin makinës.
“Jo jo, prit të të jap 5 qind lekëshin”
-Skagjë mo, mbaje për vete
“Nuk pranoj lek pa shitur mall unë.”
-Po pse kështu?
“Më ka mësuar babi që mos gënjej, që nuk kemi dalë për të lypur por të punojmë.”
I ati nuk afrohej, por shihte me kërshëri nga larg.
I jap një 2 mijë lekshe tjetër, marr një tjetër qese dhe iki, edhe pse po më ndiqte për të më kthyer kusurin.
Çfarë bleva? Lajthi dhe dinjitet. Këtë shisnin babë e bir…