PJATA BOSH…
Aleko ka mote e mote që kafen në mëngjes e pi vetëm. U bënë mbi pesë vjet që rri ngulur te tavolina e kuzhinës me filxhanin para dhe si film i shfaqet jeta e tij. Që kur u njoh me Norën,kur u fejua,dasma e tyre dhe vajzat që lindën afër e afër njëra-tjetrës sa shpesh i ngatërronin me binjake. Tani ato u rritën. Nora i la kur ishin në klasën e gjashtë njëra,Mira, e në të shtatën tjetra,Gresa. Pësoi infarkt një mbasdite kur po shihnin film në tv e s’arriti dot as deri te dera e ashensorit për të shkuar në spital. Dha shpirt duke parë në sy Alekon e duke buzëqeshur. Iku e lumtur,thoshte Aleko ato ditët kur erdhën plot miq e shokë për ngushëllim. Rrodhën vitet e nuk u mësuan me mungesën e saj. Vajzat qanin ditën,por edhe në gjumë. Aleko lotonte kur ndodhej vetëm në shtëpi. Trishtimi u bë rregjimi i krejt familjes. Ashtu si një qytet errësohet kur dielli fshihet pas reve.
Por nga dita në ditë jeta u dha këshilla lehtësimi si një aspirinë që e pimë kur na dhemb pak koka. Te tavolina e ngrënies me katër karriket e bardha atje ku ulej Nora u vu një pjatë me lugë e pirun anash dhe nuk u prek me dorë,nuk e lëvizën hiç. Dukej sikur në çdo vakt ata drekonin a darkonin të katërt. Sa ndonjëherë Alekos i shpëtonte goja e sa ngrinte gotën e ujit thoshte:
-Nora,gëzuar!
Ato çaste sillnin ngazëllim,por ishin dhe melhem për dhimbjen e tyre. Një ditë vajza e madhe te karrikja e Norës vuri një golf të saj. Atë që ajo e pati blerë në një udhëtim familjar që bënë në Paris. Ishte ngjyrë blu si sytë e shkruar të saj. Gresa në fillim e vuri mbi karrike,më pas ndërroi mendje. E veshi karriken me bluzën,sikur të qe njeri. Nga që gryka e golfit qe e gjatë dilte mbi spinore dhe nga larg dukej sikur atje qe ulur një fëmijë e po drekonte me familjen. Gresa e përqafoi krejt karriken bashkë me golfin e mes një mallëngjimi u shpreh:
-Mamaja ime,e vogla ime!
Nga ai moment golfi u bë pronari i karrikes. U krijua një mjedis si atëhere,me familjen që kish babain,dy vajzat,por kish edhe mamanë. Ja kjo me bluzë është ajo,ngushëlloheshin. E ditë pas dite mendja u bënte ushtrime të tilla,lehtësime të dramës që i gjeti. Nënë nuk të bëhet kush,por dhe me fatin nuk luftohet,i këshillonte hallë Meri,motra e Alekos. Vërtet me fatin nuk luftohet,me fatin bashkëjetohet. Plagët shërohen edhe duke i lëpirë nga pak çdo ditë,duke gjetur ngushëllim te kujtimet e bukura të mbushura me dashuri. Kjo fjalë,fjala dashuri pra, kishte ca kohë që po zinte vend te gjendja emocionale e vajzave. Të dyja shpesh çuçurisnin te dhoma e tyre për trokitjet te zemra që u bënin djemtë e shkollës. Përmendnin emra,qeshnin,u skuqej fytyra,u shkëlqenin sytë e flinin me ëndërra mbushur me princër e me ujvara. Deri sa një ditë gati në një kohë pyetën njëra-tjetrën:
-Moj,po babi a po dashuron dikë,a po troket dhe ai në ndonjë zemër?
Kaq,nuk dhanë përgjigje,por në mendje futën algoritmin;babai 45 vjeç,i pashëm,inxhinier,me edukatë të dukshme. U erdhi përgjigja më logjike,babai do dikë me siguri,babain e do dikush patjetër,por mbase ai ka ndroje prej nesh apo prej Norës. I duket sikur tradhëton dashurinë e gruas që iku lart. Vajzat si vajzat shkuan dhe pyetën hallë Merin. Ajo ua preu shkurt,as që bëhet fjalë,o goca. E pas tre ditësh u tregoi,Aleko disa herë ka pirë kafe me Olën,me një inxhiniere të re të porsa emëruar në ministri. Gresa dhe Mira zhbiriluan më tej. Mësuan që Ola ishte shumë vite më e vogël se babai. Ajo u duk aq elegante dhe aq e bukur sa vërtet Aleko ishte i pashëm,por si çift dukeshin,babai me të bijën. Nuk ia zunë me gojë Alekos,ama te karrikja e Norës mbi bluzë vendosën edhe një xhaketë të saj. Ai kur e pa u çudit. Donte të pyeste,por Gresa ia shkoqiti pak ashpër:
-Më duket se këto ditë mamaja ka ftohtë.
Hallës ia treguan simbolikën. Shtuam xhaketën që ta mësojë babai se nuk duam që ai të lidhet me Olën,i thanë. E javë të tëra asnjë lajm. Deri sa një ditë,jo halla,por Irma,një kushërira e tyre,u tha:
-Pashë dje në drekë Alekon me zysh Bertën në Patok.
Berta qe mësuesja e matematikës në gjimnaz. Edhe ajo ishte e ve,i kishte vdekur burri në një aksident. Por vuante më shumë nga që atë ditë në makinë ishte dhe Tomi,djali i vetëm. Dy vdekje në ca minuta. Një tmerr i vërtetë. Edhe vajzat,edhe Aleko e vuajtën këtë tragjedi. Se Berta ishte shoqja e ngushtë e Norës. Të dy familjet herë pas here organizonin festa dhe udhëtime. Ishin si një shtëpi e madhe dmth.
Nisën vajzat të ëndërronin,të besonin,diçka e mirë do ndodhte. Mes këtyre dëshirave të fshehura halla u tha:
-Më tha babai,nesër do u flasë për Bertën,do u kërkojë lejë dmth.
Ato gati sa nuk e shpërthyen fjalën,po. Por heshtën,panë karriken me golfin e iu daravit triumfi. Pritën me ankth darkën. Shtruan tavolinën. U ul Aleko, hodhi sytë përballë,pa pjatën bosh të Norës,u gëlltit nga një dhimbje që po i ngjitej në lukth. Ngriti sytë më lart e iu shfaq karrikja pa bluzë. Shqeu sytë. Ishte hera e parë që ajo karrike rrinte xhveshur,lakuriq. U trondit e shpejt hodhi sytë nga vajzat. Ato u ngritën në këmbë. Gresa kishte veshur golfin e mamasë,bluzën e karrikes dmth. Mira u afrua te i ati dhe i tha:
-Ba,ne jemi dakort që të martohesh me Bertën. Madje u gëzuam shumë.Ajo do ulet te karrikja e mamasë,ndërsa ne herë pas here do të veshim rrobat e mamasë që të të themi,o ba,Berta është gruaja jote,por Nora është nëna jonë.
Ai heshti. U tha me rrokje fjalët e hallë Merit:
-Vajza,e di,nënë nuk të bëhet kush. Ama shoqja e ngushtë e mamasë mund të bëhet një pasqyrë ku ju të shihni gjallë mamanë. Ta shihni çdo çdo ditë atë që kishte dhe vishte bluzën golf në ngjyrë blu.