“Bukë me qepë” – vakti i nënës dhe dy fëmijëve
Për Klotildën më treguan banorët e fshatit Mollas në Kolonjë. – “Është grua shumë e mirë e shkreta por përherë ka vuajtur në këtë jetë”
E vuajtjen e kuptova sapo hapa derën e dhomës ku jetojnë. Sytë të shkonim menjëherë drejt tavolinës ku ishin thërrimet e bukës dhe dy qepë.
-Kjo ishte dreka juaj për sot?
Jo jo. Kishim e domate – ma kthen e ëma por sheh fëmijët në sy, si t’i urdhërojë që mos tregojnë të vërtetën
-Po ju o yje si jeni?
Ne jemi mirë kur mami është mirë – më thotë vajza adoleshtente si pafaj ndërsa djali me sheh me inat, pse ka ardhur një i huaj në shtëpinë e tyre
-Po ti mo shoku pse më sheh kështu?
Ka kohë qe nuk na vjen njeri në shtëpi. U trembëm se menduam që ishte babi
-Po pse u trembët?
Babi e ka rrahur gjithë jetën mamin por tani ka ikur malit me dele. Ka kohë që nuk vjen. Më mirë se nuk duam të shohim mamin me gjak në fytyrë
E ëma qe shihte me turp qepët që kishin pushtuar erën e dhomës dhe turp ende më të madh të më shihte në sy. Fëmijët kishin zbuluar të vërtetën. Qepët e thërrimet ishin gjithçka kishin ngelur. Dhe kujtimet e gjakut në fytyrën e saj. Fytyrë që flet shumë. Fytyrë që ka duruar shumë…
