“Prindërit e mi ishin të martuar për 55 vjet. Një mëngjes, nëna ime po zbriste për t’i bërë mëngjes babait, por pati një sulm në zemër dhe ra. Babai im e ngriti sa më mirë që mundi dhe pothuajse e tërhoqi drejt makinës. Me shpejtësi të plotë, pa respektuar semaforët, e çoi në spital. Kur mbërriti, fatkeqësisht ajo nuk ishte më me ne.
Gjatë funeralit, babai im nuk foli; shikimi i tij ishte i humbur. Ai mezi qau. Atë natë, fëmijët e tij u bashkuan me të. Në një atmosferë dhimbjeje dhe nostalgjie, kujtuam anekdota të bukura dhe ai i kërkoi vëllait tim, një teolog, t’i tregonte ku do të ishte mami në atë moment.
Vëllai im filloi të fliste për jetën pas vdekjes dhe hamendësime se si dhe ku mund të ishte ajo. Babai im dëgjoi me kujdes. Papritmas ai na kërkoi ta çonim në varreza. “Baba!” u përgjigjëm ne, “është ora 11 e natës, nuk mund të shkojmë në varreza tani!”.
Ai ngriti zërin dhe me një shikim të ngulitur tha: “Mos u grindni me mua, ju lutem mos u grindni me burrin që sapo humbi gruan e tij prej 55 vitesh.” Pati një moment heshtjeje respektuese, ne nuk u grindëm më. Shkuam në varreza, kërkuam leje nga roja e natës. Me një elektrik dore arritëm te varri. Babai im e përkëdheli atë, u lut dhe i tha fëmijëve të tij, të cilët e shikonin skenën të prekur: “Ishin 55 vjet… e dini?
Askush nuk mund të flasë për dashuri të vërtetë nëse nuk ka ide se si është të ndash jetën me një grua.” Ai ndaloi dhe fshiu fytyrën. “Ajo dhe unë, ishim bashkë në atë krizë. Ndërrova punë …” vazhdoi ai. “Ne u bëmë gati kur shitëm shtëpinë dhe u zhvendosëm jashtë qytetit. Ndanim gëzimin e shikimit të fëmijëve tanë që përfundonin karrierat e tyre, vajtuam largimin e të dashurve krah për krah, luteshim së bashku në dhomat e pritjes së disa spitaleve, mbështetnim njëri-tjetrin në dhimbje, përqafonim çdo Krishtlindje, dhe falnim gabimet tona…
Fëmijë, tani është larguar, dhe jam i lumtur, e dini pse? Sepse ajo u largua para meje. Ajo nuk pati nevojë të kalonte agoninë dhe dhimbjen e varrimit tim, të mbetej vetëm pas largimit tim. Unë do të jem ai që do ta kalojë atë, dhe falenderoj Zotin. E dua aq shumë sa nuk do të më pëlqente që ajo të vuante…” Kur babai im përfundoi së foluri, vëllezërit e motrat dhe unë kishim lot që na rridhnin në fytyrë.
Ne e përqafuam atë, dhe ai na ngushëlloi, “Është në rregull, mund të shkojmë në shtëpi, ka qenë një ditë e mirë.” Atë natë e kuptova çfarë është dashuria e vërtetë; është shumë larg romantizmit, nuk ka shumë lidhje me erotizmin, apo me seksin, përkundrazi është e lidhur me punën, me plotësimin, me kujdesin dhe, mbi të gjitha, me dashurinë e vërtetë që dy njerëz me të vërtetë të përkushtuar kanë për njëri-tjetrin.” Paqe në zemrat tuaja.
